Ama bu sefer benim için daha zor, en zor, çok ama çok zor...
Bugün evini boşaltıp, eşyalarını dağıttık. Bir daha hiç bir araya gelmeyecek mesela o eşyalar en garibi.. Öyle garip oldum ki, çocuk gibi, sanki en sevdiğim uzun bir tatile gidecek de onu bu sürede hiç göremicekmişim gibi.. Düşüncesi bile öyle zor ki, çok zor..
İki hafta sonra belli olacak nereye gideceği, belli olacak sonra hemen gidecek. Bir telefon kadar uzağımda olmayacak uzun bir süre, kafama estiğinde arayamıcam yada korktuğumda, bir şeye çok üzüldüğümde, ağladığımda, başıma çok güzel bir şey geldiğinde ilk onunla paylaşmak isterken paylaşamıcam, çok mutlu olunca ilk onu arayamıcam. Hep en kolay ulaştığım, en yakınım olan uzun bir süreliğine en uzağımda olacak belki.. Günleri tek tek sayıyoruz ama olur ya hep beklediğin gün hiç gelmeyecek kadar uzak gibiyken, gelmesini istemediğin gün bir anda gelir.. İşte öyle diken üstünde bir bekleyiş bu..
Ben de kendimi hazırlıyorum şimdi bu duruma hazırlayabildiğim kadar tabi.. Ailem hep olacak bu dönemde yanımda, arkadaşlarım olacak, kimse beni yalnız bırakmayacak.. Ama yinede ona istediğim zaman ulaşamayacak olmam yok mu.. işte o zor, çok zor..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder