İş, aile, sevgili ve tüm bunların yanında ayakta kalmaya çalıştığım koskoca bi şehir..
Vermeye çalıştığıım ilk büyük sınav.
İş hayatım tahmin ettiğimden çok daha yoğun geçiyor. İstediğim işi yapmak ve en önemlisi ulaşmak istediğim hedefler için kendime her geçen gün bir şeyler katıp,yeni şeyler öğrenmek şuan beni geleceğime dair umutlandıran tek şey.
Çünkü geleceği olan bir iş yapıyorum bunun farkındayım, ve bunun için de çok çalışıyorum. İstanbul'da tek başıma ayaklarımın üzerinde durmaya çalışma çabam da hep bunun için.
Emrenin yokluğunu da her geçen gün daha çok hissediyorum.. Ne istediğim zaman arayabiliyorum, ne görebiliyorum onu.. her şeyin ötesinde bir sevgilinin eksikliğini hissetmiyorum şuan.. o benim için en yakın arkadaşım gibi, beni sahiplenen, bana her şartta göz kulak olan.. hasta olduğumda bile ilk onu arıyor gözlerim. O kada zormuş ki bu. Zaman geçiyor, hayatım da tüm hızıyla akıyor ama bir eksiği var işte. öyle zor. Mutlu oluyorum, ağlıyorum, başıma çok komik bir şey geliyor ama ilk ona anlatamıyorum.. içimde büyüyüp koca bir dağ oluyor tüm bunlar.
Vermeye çalıştığım ikinci büyük sınavda bu işte.
Şimdi de sınavların en büyüğünü yaşıyorum, korktuğumu kimse bilmesin istiyorum ama korkuyorum. Ama anlatamayacak kadar da büyüyor içimde taşıyamıyorum.
Her geçen yıl daha çok büyüyorum ama yaşım değil büyüyen sadece, sorumluluklarım.
Kendime, en yakınlarıma, aileme olan sorumluluklarım.
Ve her geçen yıl vermeye çalıştığım sınavlar daha da zorlaşıyor.
Büyüdüm.
Ama ben bunu hiç istememiştim..
