Zamanın ışık hızıyla aktığı bir dönemdeyim…
Üniversitenin son yılı, hatta son dönemi, yaklaşık 3 ay sonra mezun biri olucam ben artık. 15 yıllık öğrencilik hayatımın son aylarını yaşıyorum.. İçimde hem heyecan hem hüzün hem de hayattan neler bekliyorum telaşı..Haftanın 2 gününü okulda 3 gününü iş yerinde geçiriyorum.. Onca telaş arasında anlamadım ama 6 ayı bitirmişim..
Bir sürü şey var kafamda tabi, okulda son yılım, bir yandan çalışıyorum ee artık düzen İstanbul’da kurulacak belli, ev bulayım kirası uygun olsun işe yakın olsun .. olsun da olsun !! Derdim hiç bitmez oldu.. Bir yerden sonra psikolojimin bozulmaya başladığını farkettiğim isyan dönemlerim oldu ki yine öyle dönemlerimden birindeyim bu aralar..
Ne zaman internet üzerinden evlere baksam aynı psikolojik buhrana giriyorum.. Yok yahu yok ,içime sinen hem işe yakın hemde kirası uygun bir yer bulamıyorum ki.. Kiralar el yakıyor zaten, bende üç kuruşluk gelirimle cesaret edemiyorum tabi birden eve çıkmaya falan, ama artık sabredicek gücümde kalmadı, kaldım iki arada bir derede…Bu süre boyunca yanımda sevdiğim insanlar olmasa, desteklerini hissetmesem herhalde kafayı yerdim..
Okul hiç bitmeseydi..
Biz Çalışmak zorunda olmasaydık..
Ailemiz hep yanımızda olsaydı…
Hatta hep çocuk kalsaydık, hiç büyümeseydik…Keşke !
