Mezuniyet ve iş bulma çabası içinde kendimi kaybettiğim şu dönemlerde, beni en çok etkileyen şey kararsızlığım oldu, yaptığım onca iş başvurusu dururken , daha önceden düşünmediğim bir seçeneğin önüme ısıtılıp ısıtılıp sunulması ise işimi hiç de kolaylaştırmıyor doğrusu..
Aslında ne istediğimi bu kadar iyi bilmeme rağmen, ne istemediğimi bilememek dokunuyor bana..
Her şey o kadar benim kontrolüm dışında gelişiyor ki.. IBM de neredeyse 10. ayımı bitiriyor olmamdan dolayı belki sanki hiç iş bulmakda problem yaşamayacak gibi hissetmiştim kendimi.. Ya da nebileyim farkında olmadan kendimi buraya bağlamışım istemeden..
Ama mezun oldup bazı gerçeklerle yüzleşmek zorunda kalınca, hem panik hem de korkuyla yüzleşmek zorunda kaldım..
Şimdi hayatımda vermem gereken belki de en önemli kararın eşiğindeyim, ya beni çok mutlu edecek, ya tüm hayallerimi ve ideallerimi yerle bir edecek, ya da beni tamamen hayal kırıklıklarına ve pişmanlığa itecek..
Bir karar vermeliyim farkındayım, ama ben şu an sadece şartların beni o kararı vermek zorunda bırakmamasını diliyorum.. "bu benim için demek ki hayırlı değilmiş" diyip konunun üzerine kocaman bir çizik atmak ve arkama bile dönüp bakmamak istiyorum..
Evet belki de çok şey bu istediğim, ama ben o kararı verecek gücü hissetmiyorum kendimde, öyle bir karar ki bu, ya tüm hayatımı berbat edip işimin kölesi olucam ya da yaptığı işten keyif alan ve işinin bu şekilde kölesi olan bir insan olucam..
Kararım çok zor, seçim yapmak zorunda kalmadığım bir hayat istiyorum..
P.S: Dün bir video izledim kişisel gelişimle ilgili adı "Avucundaki Kelebek" (Tuncay'a teşekkür ederim buradan, dünkü ruh halimi analiz edip daha iyi bir video öneremezdi sanırım bana:) ) orada şu anki ruh halimi anlatan öyle çok şey vardı ki.. Ama hiçbiri şu cümle kadar ifade edemez herhalde beni;
"Nereye gideceğini bilmiyorsan, hangi yoldan gittiğin önemli değildir".
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder