Özlediğim...

Kokusu burnumda hala..
Sesi kulağımda..
Sanki her an telefonum çalacakta yine bana "Alo de bakiyim" dicek..
Benim için hep telaşlanacak, bir yerde kaza olsa, deprem olsa, yangın çıksa "oh çocuğum sana bişey olmadı dimi" dicek.
Hastalandığımda ilk o arıcak beni merak edicek hep.
İnsanın içi nasıl yanarmış, nasıl zormuş kaybetme korkusunu yaşarken gerçekten kaybetmek şimdi anladım.
Gecenin yarısında çalan bir telefon kadar anlıkmış aslında kaybetmek.
Kabullenmek ise en zoruymuş, insan bunu kendi canına yakıştıramazmış ama ona hiç yakışmıyor bu sessizlik.
O sevgi dolu kalbi bir daha atmayacak, o gülen gözleri bir daha hiç bakmayacak.
Hala inanamıyorum onsuz olmaya, bu yokluğu kabul edemiyorum..
Ben kaybetmekten böyle korkarken onun benden koparılmasını hazmedemiyorum.
Keşkeler daha çok oluyor sonra, keşke en son aradığımda daha çok konuşsaydım, keşke bir gün daha ayırıp yanında olsaydım. Keşke....
Son kez uğurladım seni, huzur dolu yüzüne baktım son kez, bak dedim iyileştim ben seni görmeye geldim dedim. Son kez sana sarılmak istedim, bir kere kokunu içime çekip öpmek istedim. Ama sadece baktım öylece içimde keşkelerle huzur dolu pamuk yüzüne baktım.
Pamuk ananem benim..
Sanki hiç olmamış gibi uyansam sabah..
Yine duysam sesini..
O gülen yüzünle her telefonu açışımda "Alo diyişini yerim senin" diyecekmişsin gibi.

Hiç olmamış gibi..
Hiç veda etmemişiz gibi..
Hep yanımızdaymışsın gibi..
Hiç gitmeyecekmişsin gibi..
Seni çok seviyorum Pamuk'um.. Meleklerle bile paylaşamayacak kadar çok..