Üniversiteye ilk geldiğim günü hatırlıyorum.. Gerçi nasıl unutabilirim ki.. Tanımadığım insanlarla , bilmediğim bir hayata başlamıştım.. Okulun açılmadan önceki gün ailemin beni yurda bıraktığı an.. Benim odamı gördüğümdeki şok halim, annemleri uğurladıktan hemen sonra yurt merdivenine çöküp ağlamam.. Ve yeni odamda Selin’le geçirdiğimiz ilk gece .. Şimdi düşününce ne kadar tuhaf geliyor o zamanki ruh halim.. Sonra yeni arkadaşlar yeni ortamlar vs..İlk hafta zar zor geçmişti Ereğli’ye dönmek için can atıyordum resmen.. Sonra İşletme Kulübü ve onun güzel insanlarıyla tanıştım.. Hayatıma dann diye girip beni o bunalım halinden , alışmak korkusundan kurtarmıştı bir anda.. Şuan da ve tabiki de bundan sonra hep hayatımda olmasını istediğim mükemmel dostlukları verdi bana.. Üniversiteye alışmam ve üniversiteli olmam da bana en büyük emeği geçen şeydir İşletme Kulübü sanırım.. Bu yüzden onun hakkını ödeyemem asla :)
Ve tabi ki İK yla birlikte hayatıma giren “birisi” var.. Bana hem hayatı öğreten , benim şuan ki olgunluğuma yardımcı olan ve şu 3 yıl boyunca her anımda yanımda olan.. Onsuz ben, gerçekten ben olamazdım sanırım… İyli varsın..
Şimdi oturup düşünüyoruz Gizem’le nasıl geçti bu koskoca 3 yıl diye.. Her sene dostalrımızın keplerini havada görmeye o kadar alışmıştık ki , seneye havalanan keplerin bizimkiler olacağı gerçeğine inanmak istemiyoruz sanırım.. Büyüdüğümüzü kabullenmek herhalde bize asıl zor gelen.. Hayatın yükünü yavaş yavaş omzumuzda hissetmek.. Dünya gerçekleriyle burun buruna gelmek.. Mezun ol, iş bul, çalış, çalış vs vs…
Zaman bize ne gösterecek ya da 1 yıl sonra bu zaman bizi neler bekliyor olacak bilmiyoruz.. Ama bildiğim bir şey var Üniversite şu 20 yıllık hayatımda başıma gelebilecek en güzel ve beni büyüten en önemli şey sanırım.. Artık gerisini de bekleyip göreceğiz…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder